شب گذشته در مرکز همایش های بین المللی صدا و سیما، سی امین کنفرانس بین المللی وحدت اسلامی و اولین دوره از جشنواره فیلم وحدت اسلامی به کار خود پایان داد، این اتفاق را باید از چندین جهت به فال نیک گرفت و از این کار ارزشمند که مجمع تقریب مذاهب اسلامی آن را برگزار کرد قدردانی و تجلیل به عمل آورد، چرا که راه اندازی محفلی هر چند کوچک برای این عزم بلند و حرکت  مؤثر هم به خودی خود کاری ارزشمند و درخور توجه به حساب می آید، چه برسد به آنکه در مجمعی جهانی و با حضور علما و شخصیت‌های برجسته جهان اسلام از ۲۵۰ کشور صورت گیرد.

این جشنواره علی رغم اینکه اولین دوره آن برگزار شده است اما بی شک به خاطر محتوا و هدف گذاری درست و مهمی که در پیش گرفته است، بی شک جزو مهم ترین جشنواره های فیلم نه تنها در کشور که در جهان اسلام و دنیا قرار خواهد گرفت، چرا که موضوع اسلام و وحدت اسلامی امروز یکی از مهم ترین مسائل جهان است که می توان با نگاه ژرف به آن و تبیین دیدگاه های عمیق و ارزشمند در آن به حل بحران ها و مسائل بغرنج منطقه و جهان هم سامان داد و تنش هایی را که به اسم اسلام و به کام صهیونیست در سراسر دنیا به وجود می آید و باعث گسترش و قدرت بیشتر تروریسم جهانی می شود از میان برداشت. و در این میدان چه حرکتی مؤثر تر از فرهنگ و چه تیغی برنده تر از زبان سینما که در دل خود انبوهی از ارزش های والای انسانی و روحانی را نهفته دارد و تنها نیاز مند هدف گذاری و راهبرد درست از جانب فیلمسازان و سیاست گذاران فرهنگی است.

اما نکته ای که در این میان برای سینماگران و سیاست گذاران سینمای کشور باید بیش از پیش مهم باشد این است که سبد فرهنگی کشور در زمینه سینما تا چه میزان می تواند خوراک و محتوای چنین جشنواره ای را که یک نهاد  داخلی متولی آن است تأمین کند، چگونه است که بهترین فیلم این جشنواره که اولین دوره خود را هم پشت سر میگذارد، فیلمی متعلق به ۱۵ سال پیش است؟ چرا نباید جمهوری اسلامی ایران در طول این ۱۵ سال تولیدات بیشتری در زمینه های دینی داشته باشد ؟ در جشنواره ای سینمایی که در عصر امروز باید به روز و منطبق با سیاست های روز و فرهنگ عمومی جوامع جهانی باشد فیلمی متعلق به دو دهه پیش جایزه می گیرد که البته نشان از دستاوردهای خوب و ماندگار این فیلم در زمینه سینمای دینی به حساب می آید، اما حوزه فرهنگ و به خصوص سینماگران ارزشی باید بدانند که این موضوع همانا زنگ خطری برای همه آن هاست که نشان از خالی بودن سبد فرهنگ و سینما از سینمای دینی و اسلامی دارد.

در انتها نیز به عنوان پیشنهاد به برگزار کنندگان جشنواره فیلم وحدت اسلامی، و مجمع جهانی تقریب مذاهب اسلامی می توان گفت در کنار برگزاری جشنواره و نمایش فیلم های و تقدیر از آن ها که معمولا در هر دو مورد توفیق های بی شماری را طی سال های گذشته کسب کرده اند، می توان نگاهی تولیدی داشت و از این بودجه برای تولید آثاری هرچند کوتاه ولی فرهیخته و پرمحتوا برای برجسته تر کردن مضمون وحدت اسلامی سود جست و در این عرصه که تولید آثار فرهنگی با سرعت به پیش می روند، حوزه تقریب مذاهب اسلامی نیز از قافله عقب نیافتد و بتواند برای دوره دوم این جشنواره تولیداتی اختصاصی و راهبردی در دست داشته باشد تا علاوه بر پر بار تر برگزار شدن جشنواره وحدت اسلامی بتواند نام و هدف خود را در مجامع دیگر فرهنگی و جشنواره های همسوی دیگر بیان کرده و به توفیقات بیشتری برسد، لذا این حرکت نیازمند آن است تا فیلمسازان و دغدغه مندان موضوعات اسلامی و بیش از همه وحدت اسلامی، برای بهتر برگزار شدن این جشنواره نگاه تولیدی خود را افزایش داده و کمتر به تولیدات گذشته شان نظر داشته باشند و تنها برای مشخص کردن مسیر روشن برای نسل بعد به آثار گذشته خود از دید تقدیر و تمجید نگاه کنند و الا خطر این می رود که مسیر را به انتها نرسانده در نیمه راه رها کنند!